Merhabalar şimdi sizi şeker hastalığımla tanıştıracağım bunu yaşayan bir çok insan var fakat ifade edebilmek zor ... İşte beni Şeker Suzi yapan hikayem...
18 yıl önce hamilelik dönemimde diyabet (şeker hastası) olduğumu öğrendim. Şekerimin çok yüksek olduğunu buna bağlı olarak bebeğimi sezeryanla alacaklarını söylediler.(Şeker Hastalığı) Şeker hastalığımın aileden geldiğini öğrendim. Annemin vefat nedeni de bu rahatsızlıktandı. Bebek olduktan sonra ilerleyen zamanlarda vücudumun ve psikolojimin gitgide bozulduğunu görüyordum. Akabinde eşimle sorunlar başladık ve hastalık üzüntü ile daha da ilerledi. Ailede bir tartışma sonrasında şekerim 500 lere çıkıp tansiyonumu fırlattı. Dışarıya çıkmıştım, bir anda titremeye başladım ardından gözümdeki görüntü gitti ve sağ elimi sağ gözüme kapattığım anda sol gözümün tamamen görmediğini fark ettim. Aşırı derece ağrılarım geldi ve korkup ağlamadım. Eşim yanımda idi ve hemen hastaneye götürdü. Doktor ameliyata alacağız dedi ve gözümden iğne yaparak açılacağı söylendi. İlerleyen zamanlarda da herhangi bir açılma yaşanmadı. Başka hastanelere ve doktorlara başvurdum. O yapılan iğne sonucu gözümün korneasını yok ettiklerini öğrendim. Ameliyatın korneamdan ötürü yapılmacağını öğrendim ve bir daha göremeyecektim o an yıkılmıştım. O kadar çok doktora gidip o kadar çok hastane gezmiştim ki hangisinin buna neden olduğunu beni kimin kör ettiğini bile bilemiyorum. Sağ gözümde de kanamalarım başladı ve lazer tedavisi ile %70 sağ gözüm görmeye başladı. İş yaşamım ve aile hayatım dağıldı. Maddi ve manevi bütün desteklerimi kaybettim. En yakınlarım bile en uzağım oldu. İnsanlar böyle zamanlarda destek vereceklerine garip bir hale bürünerek benden uzaklaşmayı seçtiler. Evim, çocukların, hayatımın yani her şeyin kontrolünü kaybedip büyük bir depresyon yaşadım. 4 yıl boyunca eşimin ve arkadaşlarımın ara sıra yaptıkları yardımlarla geçinmeye çalıştım. Artık öyle bir noktaya geldim ki ne kiramı ne de yiyeceğimi alabilecek bir durumum yoktu. İş aradım ama gözümden ötürü kimse bana iş vermedi. Evden de çıkamaz hale geldiğim bir dönem de çok eski bir kız arkadaşım beni buldu. Bütün hikayemi ona anlattım. O da çok şey yaşamıştı birbirimizi çok iyi anladık. Tesadüf bu ya arkadaşımın da bir dostu o gün benim evin o taraftayken onu aradı ve arkadaşım benden bahsetti her şey o kadar hızlı gelişti ki 2 hafta içinde o kişi engelli maaşı için beni kurumlara yönlendirdi. Yanımda eski komşumla kurumlara gittim. Oradaki insanlar bana bilgi vererek evraklarımı istediler, bütün raporlarımı hazırladım. Sonrasında evime gelip gerekli kontrolleri sağlayarak beklememi söylediler. Hala bekleme sürecindeyim. Bu arada o arkadaşımın dostu benimde dostum oldu. İş konusunda kara kara düşünürken biz, o yaptığım poğaçaları yiyordu. Bir anda aklına gelenleri bana da anlatmaya başladı. Benim için internetten blog açıp yaptığım hamur işlerini pazarlayabileceğimi anlattı. Hemen blog sayfamı açtı, o gece heyecandan uyuyamadım bunca zaman sonra bir şeyler yapabilmenin düşüncesi bile bana çok iyi geldi. Şimdi yanımda eski komşum ve dostumla birlikteyiz. Ve hikayenin aslında daha başındayız...
İşte bu benim hikayemin başı...
Bloga yazıları aktaran dostlarıma çok teşekkür ederim...
